Gilbert Vogt hardlopen
Mijn hardloopcarrière is begin jaren tachtig, met één keer per week hardlopen, begonnen. Dat deed ik toen in combinatie met wedstrijdzwemmen en waterpolo.
De laatste jaren ben ik wel steeds meer gaan trainen en heb ik me ook steeds vaker voor hardloopevenementen in binnen- en buitenland ingeschreven. Hoewel ik helemaal geen hardloopfiguur heb, vind ik het een onwijs gave sport om te doen. De kracht die ik met hardlopen uit mezelf haal, vind ik ongelooflijk mooi. Tijdens het hardlopen kan ik mijn helemaal hoofd helemaal vrijmaken, het geeft me vrijheid en heel veel plezier.
Mijn mooiste herinneringen heb ik aan de halve marathons (mijn langste afstanden tot nu toe) van Parijs 2006, Berlijn 2007, Texel 2008 en Terschelling 2008. De mooiste tien kilometer heb ik gelopen bij de Singelloop in Utrecht 2010 en Maastrichts Mooiste 2011. Tijdens mijn lopen word ik altijd bijgestaan door mijn trouwste fan, verzorgster, coach en vrouw (lees: grote liefde) Vera. Ik ben haar ontzettend dankbaar dat zij mijn hobby zo steunt en dat ze er altijd bij is.
Na een aantal maanden trainen ben ik weer terug. Ik voel me fitter dan de laatste jaren, maar voel ook aan mijn spieren dat ik een aantal jaartjes ouder ben geworden. Toch heb ik weer ambitie om er voor te gaan. Ik heb me ingeschreven (samen met mijn zus) voor de kwart marathon in Rotterdam, en ik loop de 10 kilometer in Hilversum. Ik ga nog een stap verder, want in september wil ik de Dam tot Damloop gaan doen. 2016 wordt een mooi hardloop jaar. En wat ook zo fijn is: Ik raak die onderkin en de vette buik weer kwijt.
Het is inmiddels 2 april 2017. Ik sta wat grieperig aan de start van de 10 km businessloop samen met mijn 8 jaar jongere zus. Als we van start gaan kan ik haar 2 kilometer bijhouden, daarna ben ik haar uit het oog verloren: zij loopt zo makkelijk, dat red ik niet meer met mijn 96 kilo. Behalve mijn hoge ademhaling willen mijn benen vandaag ook niet echt meewerken. Het is net alsof ze langzaam met water vollopen. Het is geen hardlopen meer, maar sjokken, iets wat ik nog wel kan.
Ik wil genieten, maar de pijn overheerst. Waarom doe ik dit in godsnaam? Het liefst was ik meteen gestopt, maar ik wil mij niet laten kennen. Ik heb een doel: de finish halen, zeker voor mijn collega’s, mijn ouders en mijn vrouw. Voor mezelf hoeft het niet meer, maar ik geef niet op. De muziek op hoofd zorgt voor wat afleiding. De mensen langs de kant zie ik niet meer. Het is bijna niet te doen. Gelukkig de laatste bocht de Groest op. Nog 500 meter, lange meters… Daar staat mijn zus met haar armen wijd...Ik val in haar armen. Voor mij het mooiste moment van de hele dag. Ik ben kapot.
Bij thuiskomst kon ik nog net op mijn benen staan onder de douche. Daarna heb ik 1,5 uur op bed liggen om bij te komen. Ik denk dat ik nog 30 ben, maar mijn lichaam verraadt mijn werkelijke leeftijd. De massage van mijn vrouw voelt als een druppel op een gloeiende plaat. Ik ben met deze 10 km loop duidelijk over mijn grens gegaan en heb mijn lichaam flink voelen tegenstribbelen. Ik heb het genegeerd en betaal nu de rekening.
Het doet een beetje pijn om toe te geven dat ik van een halve marathon (de laatste 2009) naar 10 kilometer (de laatste 2017?) ben gegaan, en nu kan ik alleen nog de 5 kilometer lopen. Ouder worden is niet leuk…
In 2018 voelde ik mij fitter dan ooit en besloot te trainen voor een persoonlijk record op de 10 kilometer. En ik flikte het. Ik liep in 46 minuten naar de finish. Ik was nog nooit zo snel. Ik heb mezelf herpakt en ga nu lekker door.
5 kilometer
Sinds juli 2017 richt ik mij op de 5 km loop. Ik ga voor de snelste tijd. In deze periode ben ik met een nieuwe levensstijl bezig. Het gevols is dat ik gewicht ga verliezen. afgelopen periode heb ik een operatie aan mijn voorhoofdsholte (rechts) laten herstellen. 08-03-2009 0:29:38 Trappenbergloop Huizen
04-03-2018 0:23:27 Trappenbergloop Huizen gewicht 80 kg pr 8e van de 50
.jpg?ph=fc5b320c72)